Wysiłek fizyczny a cukrzyca
Część 1. Najważniejszy pierwszy krok – trudne początki
Część 1. Najważniejszy pierwszy krok – trudne początki
Chory na cukrzycę ma więcej
powodów, aby się ruszać niż osoba zdrowa. Systematyczna aktywność fizyczna jest
dla chorego na cukrzycę jest nie tylko wskazana, ale wręcz niezbędna. Systematyczny wysiłek
fizyczny zwiększa wykorzystanie glukozy przez organizm, zmniejsza insulinooporność, zmniejsza
zapotrzebowanie na leki i insulinę, poprawia wyrównanie cukrzycy.
Aktywność fizyczna:
- korzystnie wpływa na układ krążenia, układ ruchu, przemianę materii, a przez to zapobiega większości późnych powikłań cukrzycy
- zapobiega otyłości i ułatwia zmniejszenie masy ciała
- obniża stężenie cholesterolu frakcji LDL, jednocześnie podnosząc stężenie dobrego, ochronnego cholesterolu frakcji HDL
- ułatwia normalizację ciśnienia tętniczego krwi
- zwiększa odporność na zakażenia
- zapobiega osteoporozie
- poprawia nastrój i samopoczucie, zapobiega problemom ze snem
- poprawia wydolność fizyczną – kondycję chorego.
Osoba, która przez dłuższy czas prowadziła tryb życia pozbawiony
aktywności fizycznej powinna powoli i stopniowo zwiększać ilość
podejmowanego wysiłku. Warunkiem
uzyskania korzyści dla zdrowia ze stosowanego wysiłku jest rozsądek, przestrzeganie zasad bezpieczeństwa i dobranie
rodzaju aktywności do stanu zdrowia, możliwości i potrzeb organizmu.
Aktywność fizyczną należy rozpoczynać od niezbyt intensywnych,
kilkunastominutowych ćwiczeń, które nie powodują dużego zmęczenia. Nie wolno
bez przygotowania podejmować intensywnego długotrwałego wysiłku. Ćwiczenia
zawsze należy kończyć w chwili, gdy jeszcze można byłoby je kontynuować, a nie
kiedy już brakuje sił. W miarę poprawy wydolności organizmu i przyzwyczajenia
się do wysiłku należy stopniowo wydłużać czas trwania treningu, aż do
osiągnięcia optymalnych 40–60 minut po kilkunastu tygodniach rozruchu.
Treningi należy podejmować systematycznie, najlepiej
codziennie, a najrzadziej co drugi dzień. W kolejnych dniach
można podejmować różne formy ruchu. U osoby chorującej na cukrzycę jest to
szczególnie ważne, gdyż wysiłek fizyczny zmienia zużycie glukozy i zapotrzebowanie
na nią. Dlatego regularne podejmowanie wysiłku fizycznego warunkuje dobre
wyrównanie cukrzycy. Systematyczność jest ważniejsza niż czas trwania i intensywność
wysiłku. Jednorazowo wysiłek powinien trwać ok. 40 do 60 minut
(do czego dochodzimy stopniowo).
Najkorzystniejsza jest umiarkowana
intensywność – określana za pomocą wartości tętna, dobrana
indywidualnie na podstawie próby wysiłkowej albo na podstawie objawów, takich
jak odczuwane szybsze bicie serca, szybszy oddech, uczucie ciepła. Intensywność
nie może być zbyt duża – podczas ćwiczeń chory zawsze powinien móc mówić całymi
zdaniami.
