Zespół zaburzeń metabolicznych, charakteryzujących się podwyższonym stężeniem glukozy we krwi. Jest efektem zniszczenia komórek β wysp trzustkowych wskutek procesów autoimmunologicznych i prowadzi do bezwzględnego niedoboru insuliny. Znaczny niedobór lub brak insuliny powoduje narastanie stężenia glukozy we krwi i wystąpienie klinicznych objawów cukrzycy. Do najważniejszych z nich należą:

• wielomocz
• wzmożone pragnienie
• utrata masy ciała
• osłabienie
• zakażenia skóry i błon śluzowych, głównie zewnętrznych narządów płciowych.

Po zauważeniu objawów wskazujących na wystąpienie cukrzycy, konieczne jest natychmiastowe wykonanie badań diagnostycznych. Leczenie cukrzycy typu 1 polega na długofalowym stosowaniu terapii insuliną lub analogami insuliny, tak by opóźnić, a nawet nie dopuścić do pojawienia się w przebiegu choroby ostrych (zob. ostre powikłania cukrzycy) i przewlekłych powikłań cukrzycy (zob. przewlekłe powikłania cukrzycy).