Od lat zwraca się uwagę na związek cukrzycy z nowotworami, a także na onkogenny wpływ insulinoterapii. Dr Hertzel Gerstein z Hamilton w Kanadzie podkreślił, że w trwającym przeszło 6 lat randomizowanym badaniu, obejmującym ponad 12,5 tysiąca chorych nie wykazano, by glargina zwiększała ryzyko rozwoju nowotworów. Są to niezwykle uspokajające dane dla pacjentów przyjmujących insulinę. Pełne wyniki badania ORIGIN opublikowano na łamach lipcowego wydania New England Journal of Medicine. Do tego badania włączono pacjentów z czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego i nieprawidłową glikemią na czczo lub cukrzycą typu 2, którym zlecono przyjmowanie insuliny glarginy. Wskaźniki zdarzeń sercowo-naczyniowych były zbliżone w grupach glarginy i kontrolnej: odpowiednio 2,94 i 2,85 na 100 osobo-lat dla pierwszego incydentu (HR 1,02; 95% CI: 0,94-1,11, p=0,63) i 5,52 i 5,28 na 100 osobo-lat dla kolejnego incydentu (HR 1,04; 95% CI: 0,97-1,11, p=0,27). Nowotwory występowały z jednakową częstością w obu grupach (HR 1,00; 95% CI: 0,88-1,13, p=0,97). Mimo że glargina redukowała liczbę nowo rozwiniętych przypadków cukrzycy (30% vs. 35% spośród 1456 pacjentów bez cukrzycy na początku badania; OR 0,80, 95% CI: 0,64-1,00, p=0,05), zwiększała jednocześnie częstość epizodów hipoglikemii (1,00 vs. 0,31 na 100 osobo-lat) i umiarkowanie wpływała na wzrost wagi (mediana wzrostu wagi wyniosła 1,6 kg w grupie glarginy i 0,5 kg w grupie kontrolnej).

Natomiast profesor Lucien Abenhaim z Francji przedstawił wyniki badania ISICA, w którym potwierdzono, że glargina nie pogarsza rokowania u pacjentów z uprzednio zdiagnozowanym nowotworem. W czasie innych prezentacji podkreślono, że najlepszym sposobem oceny związku między terapią cukrzycy a rozwojem nowotworów są randomizowane badania z próbą kontrolną. Profesor Andrew G Renehan z University of Manchester zwrócił również uwagę na problemy metodologiczne związane z oceną związku między cukrzycą a śmiertelnością u pacjentów z nowotworami. Wskazał 9 czynników, które mogą wpływać na wynik badania: zastosowanie testów screeningowych dla nowotworów, stopień zaawansowania nowotworu w chwili rozpoznania, wybór metody leczenia nowotworu, powikłania związane z terapią nowotworu, śmiertelność okołozabiegowa, konkurencyjne ryzyka dla śmiertelności długoterminowej, wpływ cukrzycy na terapie przeciwnowotworowe, wpływ leczenia hipoglikemizującego na śmiertelność z przyczyn nowotworowych, a także różnice w biologii guza.

Interesująca prezentacja została wygłoszona przez Profesora Lonneke van de Poll-Franse z Eindhoven. Zaprezentował on wyniki dużego badania populacyjnego obejmującego grupę pacjentów z rakiem jelita grubego, z lub bez cukrzycy i grupę kontrolną bez tych patologii. Okazało się m.in., że pacjenci z cukrzycą mają gorszy poziom funkcji poznawczych, występuje u nich częściej zmęczenie, częściej mają problemy z erekcją, napady lęku, depresję.