W piątek, 16 sierpnia br. zakończył się pięciodniowy zjazd Europejskiego Towarzystwa Badań nad Cukrzycą (European Association for the Study of Diabetes, EASD) w Lizbonie. Na 47. Zjeździe EASD byli obecni również delegaci z polskich ośrodków naukowych.

Z zainteresowaniem prasy spotkał się wykład prof. nadzw. dr hab. Leszka Czupryniaka z Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi zaprezentowany 14 września br. Zaprezentował on wyniki badań wskazujące, że podzielenie dawki i iniekcja leku w dwóch, symetrycznych miejscach może znacząco poprawić kontrolę metaboliczną oraz może podnieść satysfakcję chorych. Zaobserwowano to u pacjentów, którzy wykazują poważną insulinooporność i cierpią na słabo kontrolowaną cukrzycę typu 2. Taki sposób podawania leku jest szczególnie pomocne pomocny u chorych, którzy nie mają dostępu do preparatów insuliny 500‑U. Dobroczynny efekt iniekcji wysokich dawek w dwa różne miejsca, zamiast w jedno jest zapewne wynikiem lepszej absorpcji insuliny.

Dla pacjentów wymagających dawek insuliny wyższych niż 2 j.m. na kilogram masy ciała, zwiększenie dawki może nie być wystarczające do osiągnięcia odpowiedniej kontroli stężenia glukozy we krwi. Co więcej, peny, ze względu na ograniczoną objętość, muszą być napełnianie ponownie.

Polscy badacze przeprowadzili prospektywne badanie z randomizacją do dwóch grup. Pierwszą grupę (n=15) stanowili chorzy, którzy dokonywali iniekcji po jednej stronie, a drugą grupę (n=16) – pacjenci, którzy dzielili dawkę na dwie iniekcje, symetrycznie po obu stronach ciała. Kryteria włączenia to cukrzyca typu 2, słaba kontrola metaboliczna, stężenie hemoglobiny glikowanej (HbA_1c) powyżej 8%, nieznany powód oporności na insulinę.

Po 3, 6, 9 i 12 miesiącach badania, u pacjentów zmierzono stężenie HbA_1c i lipidów we krwi, liczbę incydentów hipoglikemii oraz subiektywną ocenę satysfakcji z leczenia (skala od 0 do 100). Stężenie HbA_1c spadło w grupie drugiej równomiernie a różnica była widoczna już po 3 miesiącach. Następnie wzrosło po 9 miesiącach, lecz ten wzrost nie był istotny statystycznie. Poziom wyjściowy stężenia HbA_1c wynosił 10,3%, po 3 miesiącach – 9,1%, po 9 miesiącach – 8,6%, po 12 miesiącach – 8,8%. W grupie pierwszej stężenie HbA_1c utrzymywało się na stałym, podobnym do wyjściowego poziomu 10%. Chociaż pacjenci z grupy drugiej nie osiągnęli docelowego stężenia HbA_1c, to, według autorów, redukcja stężenia o 1,5% utrzymująca się do końca badania jest ważna klinicznie, szczególnie, że użyto tak prostych metod pomiaru.

Odnotowano także w grupie drugiej nieistotny statystycznie trend obniżenia się potrzebnej dawki insuliny, czego nie zaobserwowano w grupie pierwszej, oraz spadek stężenia triglicerydów we krwi, który był istotny statystycznie w 12 miesiącu badania. W obu grupach nie zaobserwowano poważnych incydentów hipoglikemii, masa ciała pozostawała bez zmian.

U pacjentów z grupy drugiej po 12 miesiącach znacząco wzrosła subiektywna ocena satysfakcji z leczenia (z 52 do 72), lecz u chorych z grupy pierwszej pozostała prawie niezmieniona (z 55 do 58).

Prof. Czupryniak podsumował, że podzielenie wysokiej dawki insuliny na dwie iniekcje pozwala na osiągnięcie lepszego wyrównania metabolicznego i wyższej satysfakcji z leczenia insulinoopornej cukrzycy typu 2.

Przewodniczący sekcji, prof. Luis Gardete-Correia, prezes Portugalskiego Towarzystwa Diabetologicznego, powiedział, że zaprezentowane wyniki są zgodne z jego obserwacjami. Poprosił swoich pacjentów, aby przez tydzień wstrzykiwali insulinę w dwóch miejscach i wtedy czuli się o wiele lepiej. Zauważył, że chociaż chorzy nie lubią zastrzyków, szczególnie dwa razy więcej, to wyniki przedstawionego badania mogą zachęcić do takiej praktyki, ponieważ podwyższa ona bezpieczeństwo terapii, absorpcję leku, a tym samym wyrównanie metaboliczne.