Badania dr. Kurta Hojlunda z University of Southern Denmark w Odense pokazały, że oporność na insulinę wiąże się z dysfunkcją mitochondriów w mięśniach szkieletowych u pacjentów z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak cukrzyca typu 2 i zespół policystycznych jajników, które są często powodowane przez tzw. zachodni styl życia charakteryzujący się wysokim spożyciem kalorii i brakiem aktywności fizycznej. Dysfunkcję mitochondriów definiuje się jako niższą wydolność tlenową w mięśniach z powodu zmniejszonej zawartości mitochondriów i/lub pogorszonej funkcji mitochondriów. W badaniach dr. Hojlunda stwierdzono, że wysiłek fizyczny poprawia nie tylko wrażliwość na insulinę, ale także zawartość i funkcje mitochondriów u chorych z cukrzycą i otyłych pacjentów bez cukrzycy. Inne prace pokazały, że osoby z genetycznie uwarunkowaną opornością na insulinę mają także zmniejszoną biogenezę mitochondriów i niższą wydolność tlenową mięśni szkieletowych. Sugeruje to , że oporność na insulinę jest raczej przyczyną niż skutkiem dysfunkcji mitochondriów. Nie wyklucza to jednak faktu, że dysfunkcja mitochondriów w mięśniach szkieletowych i prawdopodobnie innych tkankach może przyczyniać się do zwiększonego ryzyka sercowo-naczyniowego i częstszego występowania otyłości, zespołu policystycznych jajników i cukrzycy typu 2. Kończąc swój wykład, dr Hojlund podkreślił, że wciąż wiemy bardzo mało na temat związku dysfunkcji mitochondriów z opornością na insulinę.