Co 10 sekund na świecie diagnozuje się cukrzycę u kolejnej osoby. Obecnie choruje na nią już blisko 382 miliony osób na świecie. Jest to pierwsza niezakaźna choroba uznana przez ONZ za epidemię XXI wieku. Również przewidywania dotyczące cukrzycy są porażające – oblicza się, że w 2035 roku liczba chorych będzie niemal dwukrotnie wyższa niż obecnie i sięgnie około 592 milionów. W związku z tym wzrosną również wydatki na jej leczenie.

 

W Polsce notuje się coraz więcej przypadków zbyt późno zdiagnozowanej cukrzycy. Prawie 2,5 miliona Polaków jest świadomych, że należą do grona chorych, natomiast kolejny milion osób z cukrzycą nie wie o swojej chorobie. Daje to w sumie ponad 3 mln osób chorych na cukrzycę w Polsce. Świadomość choroby jest wciąż zbyt niska i niewiele osób robi badania kontrolne związane konkretnie z cukrzycą. Chorzy na cukrzycę dowiadują się o chorobie zazwyczaj przez przypadek, przy okazji innych badań. Wg badań, które w 2010 r. przeprowadziła Koalicja na rzecz Walki z Cukrzycą wspólnie z TNS OBOP stwierdzono, że co piąty Polak nigdy nie mierzył stężenia glukozy we krwi. W większości wypadków rozpoznanie cukrzycy u badanych było przypadkowe i następowało podczas rutynowej bądź kontrolnej wizyty u lekarza (36%) lub pobytu w szpitalu związanego z inną dolegliwością (21%). Jedynie 1/4 badanych przyznała, że sprawdza stężenie cukru we krwi rokrocznie.

 

Bez wątpienia niezbędna jest edukacja, która opierać się powinna na czymś więcej niż wydruku broszur informacyjnych. Cukrzyca wykryta w zbyt późnym stadium, prowadzić może m.in. do chorób wieńcowych, niewydolności nerek, utraty wzroku, chorób układu krążenia, a także tzw. stopy cukrzycowej, która to nieleczona, kończyć się może pozbawieniem kończyny. Polska jest niestety jednym z państw, które przodują w tych statystykach. Co roku, w wyniku powikłań cukrzycowych, dochodzi do amputacji u kilkunastu tysięcy diabetyków, co stanowi około połowy wszystkich dokonywanych amputacji. Problemem stopy cukrzycowej nie jest bynajmniej pozostawiony sam sobie; organizowane są spotkania, konferencje (np. III Międzynarodowa Konferencja: Wyzwania XXI wieku. Stopa cukrzycowa. Nowe możliwości leczenia endowaskularnego chorób naczyń), kampanie społeczne (np. Ocal nogę, o amputacjach wynikających m.in. z powikłań cukrzycowych). Od 2012 r. uruchomiony został „Narodowy Program Profilaktyki i Edukacji Diabetologicznej”, który ma na celu zwiększenie świadomości i wiedzy na temat cukrzycy.

 

Nieodzowne są badania kontrolne i uświadamianie o ich konieczności, aby możliwe było jej wykrywanie we wczesnym stadium. Bardzo ważna jest też właściwa opieka pielęgniarska, która uczulałaby na kwestie związane z cukrzycą. Rolą pielęgniarek jest przecież m.in. edukowanie i monitorowanie pacjenta. Pielęgniarka służy chorym pomocą w zdobywaniu praktycznych umiejętności i wiedzy przydatnych w skutecznym leczeniu cukrzycy, jest ich specjalistycznym wsparciem. Wciąż jednak na ten cel przeznaczane są zbyt małe środki.